رفیق

امروز هم یکی از آن روزهاست که spotify خاک خورده ام را باز کردم و باز تو... باز تو... 

کاش یک روز اینجا را پیدا کنی! 

و باز همان ثانیه همیشگی، که دستم را بردم طرف گوشی که به تو پیامی بدهم ولی... نه. این بار نه. 

من دارم غرور از دست رفته ام را باز میابم، موسیقی ناتمام زندگی من. 

این روزها بیشتر توی اعماق افکارم دلم زندگی با اونو میخواد. بیشتر خودمو با اطرافم غریبه و نا آشنا میبینم. و هر روز از چیزی که میخواستم دورتر میشم و خواسته ها و رویاها و نیازهام رو به باد فراموشی میسپرم.

درسم تموم شد و استادم منو به فکر فرستادن رزومه به چندتا شرکت بزرگ بین المللی انداخت. کار کردن توی این چنین شرکت هایی،چشم انداز وسیعی داره. حس خوبیه که به دلار حقوق بگیری و انتظار گرفتن ویزای کاری اروپا و آمریکا برات رویا نباشه. 

اون شرکت از ما خیلی فاصله داره و کار کردن اونجا مساوی با دور شدن از همسر و به اندازه تهران تا شمال. و اون اینو دوست نداره. توی دلش همیشه ترس از دست دادن من هست. و این ترسیه که من توی دلش کاشتم. 

بعضی چیزها به آدم عجیب آرامش می دهند. 

من خاطره های خوبی از مذهب و آدم های مذهبی ندارم. با این حال  هر روز با چادر نمازم -که به تازگی مادر همسر برایم فرستاده- عشق بازی می کنم. وقتی کتاب می خوانم یا کنار همسر چای می نوشم چادرم را روی پاهایمان پهن می کنم و موج آرامش به قلبم سرازیر می شود. 

چیزهایی هستند که از آنها دل خوشی ندارم ولی اینجا عجیب نوستالژیک و آرامبخشند.

همسر پیراهن پر از شکوفه برای من خریده و دیشب زیر جادرم پنهانش کرده بود.